درزن
لغت‌نامه دهخدا
درزن . [ دَ زَ ] (اِ) سوزن . (برهان ). ابرة. در اصل درززن بود به معنی درزبند به دو زای معجمه ، یک زای معجمه حذف کردند. (از غیاث ) (آنندراج ) :
تهمت نهند بر من و معنیش کبر و بس
خود در میان کار چو درزی و درزنند.
برای اینکه خرازان گه خرز
کنند از سبلت روباه درزن .
چون موی خوک درزن ترسا بود چرا
تار ردای روح به درزن درآورم .
همه بی مغز و از بن یافته قدر
که از سوراخ قیمت یافت درزن .
کس از مرد در شهر و از زن نماند
در آن بتکده جای درزن نماند.
تهمت نهند بر من و معنیش کبر و بس
خود در میان کار چو درزی و درزنند.
سنائی .
برای اینکه خرازان گه خرز
کنند از سبلت روباه درزن .
خاقانی .
چون موی خوک درزن ترسا بود چرا
تار ردای روح به درزن درآورم .
خاقانی .
همه بی مغز و از بن یافته قدر
که از سوراخ قیمت یافت درزن .
خاقانی .
کس از مرد در شهر و از زن نماند
در آن بتکده جای درزن نماند.
سعدی .
