دروده
لغت‌نامه دهخدا
دروده . [ دُ دَ / دِ ] (ن مف ) دروده شده . حصادکرده . محصود. حصید. حصیدة. صریم . (دهار) :
کشتی از بس زار کشته ، کشتزاری گشته لعل
سر دروده وز تن آواز امان انگیخته .
منم جو کشته و گندم دروده
ترا جو داده و گندم نموده .
زاهد قدری گیاه سوده
از مطرح آهوان دروده .
پذیرنده چگونه رخت برداشت
زمین کشته را ندروده بگذاشت .
هر روز به کوی تو جوانان
جان کاشته و جگر دروده .
جذامة؛ باقیمانده از کشت دروده . (منتهی الارب ). انخلاء؛ دروده شدن گیاه تر. (از منتهی الارب ).
کشتی از بس زار کشته ، کشتزاری گشته لعل
سر دروده وز تن آواز امان انگیخته .
خاقانی (دیوان ص 397).
منم جو کشته و گندم دروده
ترا جو داده و گندم نموده .
نظامی .
زاهد قدری گیاه سوده
از مطرح آهوان دروده .
نظامی .
پذیرنده چگونه رخت برداشت
زمین کشته را ندروده بگذاشت .
نظامی .
هر روز به کوی تو جوانان
جان کاشته و جگر دروده .
میرخسرو (از آنندراج ، ذیل درود).
جذامة؛ باقیمانده از کشت دروده . (منتهی الارب ). انخلاء؛ دروده شدن گیاه تر. (از منتهی الارب ).
