دریاکش

دریاکش . [ دَرْ ک َ / ک ِ ] (نف مرکب ) دریاکشنده دریانوش . که شراب بسیار تواند نوشید. که بس شراب تواند خوردن . || کنایه از شرابخواری که دیر مست شود. (برهان ). کنایه از شراب خواری است که زود مست نشود. (انجمن آرا). کنایه از شرابخواره که بدیر مست شود و این مقابل تنک شراب است . (آنندراج ) :
در صف دریاکشان بزم صبوحی
جام چو کشتی کش خرام برآمد.

خاقانی .

همه دریا کش و چون دریا سرمست همه
طبع با می چو صدف با گهر آمیخته اند.

خاقانی .

دریاکشان کوه جگر باده ٔ به کف
کز تف به کوه لرزه ٔ دریا برافکند.

خاقانی .

بس زر رخسار کان دریاکشان سیم کش
بر صدف گون ساغر گوهرفشان افشانده اند.

خاقانی .

به انصاف دریاکشانند کآنجا
ز جور نهنگ عنا می گریزم .

خاقانی .

کو ساقی دریاکشان کو ساغر دریانشان
کز عکس آن گوهرفشان بینی صدف سان صبح را.

خاقانی .

تشنگانی که ز جان سیر شدند از می عشق
دل دریاکش سرمست چودریا بینند.

خاقانی .

بهر دریاکشان بزم صبوح
کشتی زرنگار بندد صبح .

خاقانی .

ساقی دریاکشان آخر کجاست
ساغر کشتی نشان آخر کجاست .

خاقانی .

پیش دریاکشی چو خاقانی
یاد شه گیر و کشتی زرکش .

خاقانی .

یک گوش ماهیی بده ازمی که حاضرند
دریاکشان ره زده عطشان صبحگاه .

خاقانی .

در مجلس وصالت دریا کشند مستان
چون دور خسرو آید می در سبو نماند.

میرخسرو (آنندراج ).

شوق دریاکش و در شیشه ٔ کم ظرف فلک
آنقدر خون جگر نیست که یک جام شود.

صائب (از آنندراج ).

برنیارد سرمه دان دریاکشان را از خمار
دیده ٔ آهو چه تسکین دل مجنون دهد.

صائب (از آنندراج ).