دریغ آمدن
لغت‌نامه دهخدا
دریغ آمدن . [ دِ/ دَ م َ دَ ] (مص مرکب ) حسرت داشتن . (ناظم الاطباء). || مایه ٔ افسوس خوردن شدن :
وه چه سنگی که خون خاقانی
ریختی نامده دریغ از تو.
|| حیف آمدن . روا آمدن :
نباید که خواهد ز ما باژ و گنج
دریغ آیدش جان دانا برنج .
دریغت نیاید همی خویشتن
سپاهی شده زین نشان انجمن .
تو زینسان آفریده بهر کاری
دریغ آید که مهمل درگذاری .
می گفتمت که جانی دیگر دریغم آید
گر جوهری به از جان ممکن بود تو آنی .
دریغ آیدم با چنین مایه ای
که بینم ترا در چنین پایه ای .
بزرگی این حکایت بر زبان راند
دریغ آمد مرا مهمل فروماند.
بگفتا دریغ آمدم نام دوست
که هرکس نه در خورد پیغام اوست .
دریغ آمدم زان همه بوستان
تهیدست رفتن بر دوستان .
دریغ آمدم تربیت ستوران و آینه داری در محله ٔ کوران . (گلستان سعدی ). گفتم دریغ آمدم که دیده ٔ قاصد به جمال تو روشن گردد. (گلستان ). || مضایقه داشتن . روا نداشتن . بخل ورزیدن :
دریغ آیدت تخت شاهی همی
ز گیتی مرا دور خواهی همی .
دریغش نیاید ز بخشیدن ایچ
نه آرام گیرد به روز بسیچ .
شعر دریغ آیدم ز دشمن ایشان
نیست سزاوار گاو نرگس و ششماد.
مر ترا خانه ای دریغ آید
زین فرومایگان و اهل شرور.
تنم فرسود و عقلم رفت و عشقم همچنان باقی
وگرجانم دریغ آید نه مشتاقم که کذابم .
چو دارند گنج از سپاهی دریغ
دریغ آیدش دست بردن به تیغ.
|| دریغ آمدن از؛ چشم پوشیدن از.(یادداشت مرحوم دهخدا) :
دانشا چون دریغم آئی از آنک
بی بهائی و لیک از تو بهاست .
|| ترسیدن . هراسیدن . (ناظم الاطباء).
وه چه سنگی که خون خاقانی
ریختی نامده دریغ از تو.
خاقانی .
|| حیف آمدن . روا آمدن :
نباید که خواهد ز ما باژ و گنج
دریغ آیدش جان دانا برنج .
فردوسی .
دریغت نیاید همی خویشتن
سپاهی شده زین نشان انجمن .
فردوسی .
تو زینسان آفریده بهر کاری
دریغ آید که مهمل درگذاری .
ناصرخسرو.
می گفتمت که جانی دیگر دریغم آید
گر جوهری به از جان ممکن بود تو آنی .
سعدی .
دریغ آیدم با چنین مایه ای
که بینم ترا در چنین پایه ای .
سعدی .
بزرگی این حکایت بر زبان راند
دریغ آمد مرا مهمل فروماند.
سعدی .
بگفتا دریغ آمدم نام دوست
که هرکس نه در خورد پیغام اوست .
سعدی .
دریغ آمدم زان همه بوستان
تهیدست رفتن بر دوستان .
سعدی .
دریغ آمدم تربیت ستوران و آینه داری در محله ٔ کوران . (گلستان سعدی ). گفتم دریغ آمدم که دیده ٔ قاصد به جمال تو روشن گردد. (گلستان ). || مضایقه داشتن . روا نداشتن . بخل ورزیدن :
دریغ آیدت تخت شاهی همی
ز گیتی مرا دور خواهی همی .
فردوسی .
دریغش نیاید ز بخشیدن ایچ
نه آرام گیرد به روز بسیچ .
فردوسی .
شعر دریغ آیدم ز دشمن ایشان
نیست سزاوار گاو نرگس و ششماد.
ناصرخسرو.
مر ترا خانه ای دریغ آید
زین فرومایگان و اهل شرور.
ناصرخسرو.
تنم فرسود و عقلم رفت و عشقم همچنان باقی
وگرجانم دریغ آید نه مشتاقم که کذابم .
سعدی .
چو دارند گنج از سپاهی دریغ
دریغ آیدش دست بردن به تیغ.
سعدی .
|| دریغ آمدن از؛ چشم پوشیدن از.(یادداشت مرحوم دهخدا) :
دانشا چون دریغم آئی از آنک
بی بهائی و لیک از تو بهاست .
شهید.
|| ترسیدن . هراسیدن . (ناظم الاطباء).
