دفون

دفون . [ دَ ] (ع ص ) بنده ٔ گریخته . (منتهی الارب ). برده ای که ازترس مولایش و یا از رنج کار گریخته باشد ولی از شهر خارج نگشته ، گویی که خود را در خانه های شهر دفن کرده است . (از اقرب الموارد). || شتر رمیده ، یا آنکه بی حاجت همچو گریختگان هر سو رود از مردم و شتر. (از منتهی الارب ) (از اقرب الموارد). || ناقه که عادتش چنان باشد که در آبخور میان و وسط شتران بود. (از منتهی الارب ) (از اقرب الموارد). || حَسَب دفون ؛ اصل و نسب که مشهور نباشد. (از ذیل اقرب الموارد از لسان ). || رجل دفون ؛ شخص خامل و گمنام . (از ذیل اقرب الموارد از لسان ).