دق زدن
لغت‌نامه دهخدا
دق زدن . [ دَ زَ دَ] (مص مرکب ) خواستن و گدائی کردن . (برهان ). کدیه و خواهانی کردن . چیز خواستن از درها به دق الباب . و رجوع به دَق شود. || سرزنش کردن :
سیئاتم چون وسیلت شد به حق
پس مزن بر سیئاتم هیچ دق .
- طعن و دق زدن ؛ طعنه کردن . سرزنش کردن :
کی زنم بر آلت حق طعن و دق .
سیئاتم چون وسیلت شد به حق
پس مزن بر سیئاتم هیچ دق .
مولوی .
- طعن و دق زدن ؛ طعنه کردن . سرزنش کردن :
کی زنم بر آلت حق طعن و دق .
مولوی .
