دوته
لغت‌نامه دهخدا
دوته .[ دُ ت َه ْ ] (ص مرکب ) دوتو. (ناظم الاطباء). دوتا و دوتو و منحنی و دوبالا. (آنندراج ). دوتا. (شرفنامه ٔ منیری ) (آنندراج ). رجوع به دوتو در همه ٔ معانی شود.
- دوته طاق ؛ کنایه از ابروی کمان و خمیده :
ز خواب اندر چو برخیزم سیه گردم دوته گردم
از آن جادو و زآن آهو سیه چشمش دوته طاقش .
- دوته کردن ؛ خم کردن . دولا کردن . تاکردن . خم دادن . دوتو کردن . خمانیدن :
دردا که همه روی به ره باید کرد
وین مفرش عاشقی دوته باید کرد.
با همه نااهلی خود گه گهی
پشت به دیوار دوته می کنم .
سالک صلیب بتکده ٔ سیآت ماست
قدی که در نماز دوته می کنیم ما.
- دوته گردیدن ؛ خمیدن . منحنی شدن . دوتا شدن .
- دوته طاق ؛ کنایه از ابروی کمان و خمیده :
ز خواب اندر چو برخیزم سیه گردم دوته گردم
از آن جادو و زآن آهو سیه چشمش دوته طاقش .
منوچهری .
- دوته کردن ؛ خم کردن . دولا کردن . تاکردن . خم دادن . دوتو کردن . خمانیدن :
دردا که همه روی به ره باید کرد
وین مفرش عاشقی دوته باید کرد.
(منسوب به ابوسعید ابوالخیر).
با همه نااهلی خود گه گهی
پشت به دیوار دوته می کنم .
سپاهانی (از شرفنامه ).
سالک صلیب بتکده ٔ سیآت ماست
قدی که در نماز دوته می کنیم ما.
سالک قزوینی (از آنندراج ).
- دوته گردیدن ؛ خمیدن . منحنی شدن . دوتا شدن .
