دودخورد
لغت‌نامه دهخدا
دودخورد. [ خوَرْ / خُرْ ] (ن مف مرکب ) دودخورده . آنکه دود خورده باشد. دودناک . دودزده .
- دودخورد مطبخ سبز ؛ کنایه از آسمان و چرخ :
مخواه راتبه زین دودخورد مطبخ سبز
که گوشتش همگی گردن است و پهلو نیست .
- دودخورد مطبخ سبز ؛ کنایه از آسمان و چرخ :
مخواه راتبه زین دودخورد مطبخ سبز
که گوشتش همگی گردن است و پهلو نیست .
شرف الدین شفروه ای .
