دوست انگیز
لغت‌نامه دهخدا
دوست انگیز. [ اَ ] (نف مرکب ) صفت چیزی یا کسی که دوستی کسان را نسبت به خود برانگیزد و جلب کند :
ای خداوندی که اندر جمله ٔ روی زمین
دوست انگیزی نیامد همچو تو دشمن فکن .
که بود از پدر دوست انگیزتر
به دشمن کشی تیغ او تیزتر.
|| کسی که در میان دوستان فتنه و آشوب برمی انگیزد. (ناظم الاطباء).
ای خداوندی که اندر جمله ٔ روی زمین
دوست انگیزی نیامد همچو تو دشمن فکن .
سوزنی .
که بود از پدر دوست انگیزتر
به دشمن کشی تیغ او تیزتر.
نظامی .
|| کسی که در میان دوستان فتنه و آشوب برمی انگیزد. (ناظم الاطباء).
