دوچهار
لغت‌نامه دهخدا
دوچهار. [دُ چ َ / چ ِ ] (اِ مرکب ) دچار. دوچار. ملاقات ناگهانی و بدون انتظار. (ناظم الاطباء) (از آنندراج ) (از انجمن آرا). به معنی دوچار است . (از فرهنگ جهانگیری ).
- دوچهار زدن ؛ دوچار زدن یکدیگر را. پیش باز آمدن . (فرهنگ اوبهی ). رجوع به ترکیب دوچار زدن شود.
- دوچهار شدن ؛ دوچار شدن . دچار شدن . ملاقات و بهم رسیدن به طور ناگهانی : درمیان راه بوزنه ای با او دوچهار شد چون چشم او بر شیر افتاد خدمت کرد. (سندبادنامه ص 222). رجوع به ترکیب دوچار شدن در ذیل دوچار شود.
- دوچهار زدن ؛ دوچار زدن یکدیگر را. پیش باز آمدن . (فرهنگ اوبهی ). رجوع به ترکیب دوچار زدن شود.
- دوچهار شدن ؛ دوچار شدن . دچار شدن . ملاقات و بهم رسیدن به طور ناگهانی : درمیان راه بوزنه ای با او دوچهار شد چون چشم او بر شیر افتاد خدمت کرد. (سندبادنامه ص 222). رجوع به ترکیب دوچار شدن در ذیل دوچار شود.
