دویت گر

دویت گر. [ دَ گ َ ] (اِ مرکب ) دوات گر. آنکه دواتها را سازد. (از آنندراج ) :
کی از دویت گر خود مرا گذر باشد
به خون خود بدهم خط دویت گر باشد.

سیفی (از آنندراج ).