دکاء

دکاء. [دَک ْ کا ] (ع ص ) مؤنث اَدَک ّ. شتر ماده ٔ بی کوهان ، یا پست کوهان . (منتهی الارب ) (از اقرب الموارد). ج ، دُک ّ. (اقرب الموارد). || کوبیده شده و منهدم گشته و ریزه ریزه گشته : فاذا جاء وعد ربی جعله دکاء و کان وعد ربی حقاً. (قرآن 98/18)؛ و هرگاه وعده ٔ پروردگارم آید آنرا ریزه ریزه می گرداند، و وعده ٔ پروردگارم حق است . || (اِ) پشته ٔ زمین از خاک نرم . (منتهی الارب ). تپه از گِل که سخت نباشد. (از اقرب الموارد). || زمین هموار. (منتهی الارب ). ج ، دکّاوات . (اقرب الموارد) (منتهی الارب ).