دیرنده
لغت‌نامه دهخدا
دیرنده . [ رَ دَ / دِ] (نف ) دیرکننده . دوام کننده . مدت گیرنده . بمعنی دیرند است که مدت دراز و زمان عالم باشد. (برهان ). || بدرازا کشیده . (یادداشت مؤلف ) :
چو پاسی از شب دیرنده بگذشت
بر آمد شعریان از کوه موصل .
چو آفتاب نهان شد نهان شد از دیده
نیام او شب دیرنده تیره بود مگر.
چو مردمان شب دیرنده عزم خواب کنند
همه خزانه ٔ اسرار من خراب کنند.
بنگر که کنون آفتاب رایت
روزم چو شب دیرنده تار دارد.
چو پاسی از شب دیرنده بگذشت
بر آمد شعریان از کوه موصل .
منوچهری .
چو آفتاب نهان شد نهان شد از دیده
نیام او شب دیرنده تیره بود مگر.
مسعودسعد (دیوان چ نوریان ص 319).
چو مردمان شب دیرنده عزم خواب کنند
همه خزانه ٔ اسرار من خراب کنند.
مسعودسعد.
بنگر که کنون آفتاب رایت
روزم چو شب دیرنده تار دارد.
مسعودسعد.
