دین فروش
لغت‌نامه دهخدا
دین فروش . [ ف ُ ] (نف مرکب ) که دین را در برابر دنیا بفروشد و از دست دهد :
نباشند شاهان مادین فروش
بفرمان دارنده دارند گوش .
بفرمان یزدان نهاده دو گوش
ازیشان نباشد کسی دین فروش .
که ای زرق سجاده ٔ دلق پوش
سیه کار دنیاخر دین فروش .
- دین فروشان ؛ یعنی اصحاب ریا. (شرفنامه ٔ منیری ) :
دین فروشان را ببوی زلف او
طیلسان در وجه زنار آمده ست .
نباشند شاهان مادین فروش
بفرمان دارنده دارند گوش .
فردوسی .
بفرمان یزدان نهاده دو گوش
ازیشان نباشد کسی دین فروش .
فردوسی .
که ای زرق سجاده ٔ دلق پوش
سیه کار دنیاخر دین فروش .
سعدی .
- دین فروشان ؛ یعنی اصحاب ریا. (شرفنامه ٔ منیری ) :
دین فروشان را ببوی زلف او
طیلسان در وجه زنار آمده ست .
خاقانی .
