دیوبچه

دیوبچه . [ وْ ب َ چ َ / چ ِ / ب َچ ْ چ َ / چ ِ ] (اِ مرکب ) دیوزاده . بچه ٔ دیو. زائیده شده از دیو. دیوزاد :
جهان شد بر آن دیوبچه سیاه
ز بخت سیامک هم از بخت شاه .

فردوسی .

شده ست گورش وسواس خانه ٔ ابلیس
در او شده ست بسی دیو و دیوبچه مقیم .

سوزنی .