ذباح
لغت‌نامه دهخدا
ذباح . [ ذَ ] (ع مص ) ذَبح ، در تمام معانی . || شکافتن . پاره کردن . || گلو بریدن . || خبه کردن و هلاک ساختن . || ذباح دَن ؛ سوراخ کردن خم . || ذبحت اللحیة فلاناً؛ دراز گشت و فروهشت لحیه زیر زنخ وی و پیدا آمد پتفوزآن . ذبح الخمر الملح و الشمس و النینان ای طهرها و اباح استعمالها. و نینان ، جمع نون بمعنی ماهی است .
