ذفراء
لغت‌نامه دهخدا
ذفراء. [ ] (ع اِ) قال الرازی فی الحاوی : قیل انه سذاب البر. قال أبوحنیفة: هی عشبة خبیثةالریح ترتفع قدر شبر خضراء و لها ساق و فروع . ورقها نحو ورق الرحم مرة و ریحها ریح القثاء (لکلرک ، مترجم فرانسه ٔ ابن البیطار این کلمه را فساء خوانده و حق با اوست ) و لها زهراً صفر خشن و تکثر فی منابتها و یدق ورقها و یشرب لوجع الجوف و حمی الربع و وجعالکبد فینتفع به جدا. (ابن البیطار).
