ذوالحبک

ذوالحبک . [ ذُل ْ ح ُ ب ُ ] (ع ص مرکب ) حُبُک جمع حبیکه است و حبیکه به معنی راه در ریگ توده و شکن آب و نورد زره و جعد موی باشد. و آن را صفت آسمان آرند. رجوع به ذات الحبک شود. و مولوی علیه الرحمة صفت شب آورده است :
چشم تیز و گوش باز و تن سبک
از شب همچون نهنگ ذوالحُبُک .
و رجوع به ذات الحبک شود.