ذویب
لغت‌نامه دهخدا
ذویب . [ ذُ وَ ] (اِخ ) ابن عمامة السهمی در سیرة عمربن عبدالعزیز آمده است : قال القرشی و کتب الی زبیربن ابی بکر یخبرنی عن ذؤیب بن عمامة السهمی عن عبدالعزیزبن عمربن عبدالعزیز ان اباه کان یقول : اذا کنت من الدنیا فیما یسؤک فاذکر الموت فانه یسهله علیک . (سیرة عمربن عبدالعزیز ص 204).
