رازدارنده
لغت‌نامه دهخدا
رازدارنده . [ رَ دَ / دِ ] (نف مرکب ) سرنگاهدارنده . محرم اسرار. رازدار :
مرا نیک دل مهربان بنده دان
شکیبادل و رازدارنده دان .
منم بنده این مهربان بنده را
گشاده دل و رازدارنده را.
|| امین . || که سرّی دارد، که رازی دارد. رازدار. و رجوع به راز و رازدار شود.
مرا نیک دل مهربان بنده دان
شکیبادل و رازدارنده دان .
فردوسی .
منم بنده این مهربان بنده را
گشاده دل و رازدارنده را.
فردوسی .
|| امین . || که سرّی دارد، که رازی دارد. رازدار. و رجوع به راز و رازدار شود.
