راستی
لغت‌نامه دهخدا
راستی . (اِخ ) امیر راستی اصلش از سادات تبریز است ولی خود در خراسان نشو و نما یافته است . او دارای طبعی شیوا و رسا و طبیعتی بلند و والا بوده است . راستی در دوران تصدی تولیت نصریه ٔ تبریز لیافت و پاکدامنی زایدالوصفی از خود نشان داد. اشعار زیر او راست :
دل مرا کشته ٔ آن غمزه ٔ پر فن میداشت
للّه الحمد چنان شد که دل من میخواست .
شوق تو زتن برون نخواهد رفتن
تا جان ز بدن برون نخواهد رفتن
گفتی که برون کن از دلت مهر مرا
این از دل من برون نخواهد رفتن .
و رجوع به تحفه ٔ سامی و فرهنگ سخنوران شود.
دل مرا کشته ٔ آن غمزه ٔ پر فن میداشت
للّه الحمد چنان شد که دل من میخواست .
#
شوق تو زتن برون نخواهد رفتن
تا جان ز بدن برون نخواهد رفتن
گفتی که برون کن از دلت مهر مرا
این از دل من برون نخواهد رفتن .
(از دانشمندان آذربایجان ).
و رجوع به تحفه ٔ سامی و فرهنگ سخنوران شود.
