رامی هندی

رامی هندی . [ ی ِ هَِ ] (اِخ ) شیخ خضر از شعرای قرن یازدهم هَ . ق . که همزمان با تسلط افاغنه بر صوبه ٔ بهار از سرزمین هند در شهر پتنه از آن منطقه سکونت داشت و تا پایان زندگی زناشویی نکرد. رامی در حدود سال 948 هَ . ق . تولد یافت و در سال 1027 هَ . ق . درگذشت . او را دیوانی است که دارای 6000 بیت شعر است . (از الذریعة ج 9 بخش دوم ). و رجوع به میخانه چ لاهور ج 3 ص 574 شود.