رخشش
لغت‌نامه دهخدا
رخشش . [ رَ ش ِ ] (اِمص ) درخشش . رخشیدن . (ناظم الاطباء). عمل رخشیدن . صفت رخشیدن . رخشندگی . درخشندگی . تابناکی . تابندگی . تابش :
به رخشش بکردار تابان درخشی
که پیچان پدید آید از ابر آذر.
|| شعاع نور و پرتو روشنی و لمعان و تاب و ضیا و روشنایی و درخشندگی . (ناظم الاطباء).
به رخشش بکردار تابان درخشی
که پیچان پدید آید از ابر آذر.
؟ (از لغت فرس اسدی نسخه ٔ خطی نخجوانی ).
|| شعاع نور و پرتو روشنی و لمعان و تاب و ضیا و روشنایی و درخشندگی . (ناظم الاطباء).
