رخنه رخنه
لغت‌نامه دهخدا
رخنه رخنه . [ رَ ن َ / ن ِ رَ ن َ / ن ِ ] (ص مرکب ) شکاف شکاف . چاک چاک . سوراخ سوراخ :
تن نای شد رخنه رخنه ز غم
که دیگر نخواهد برآمدش دم .
زآن زمینها که رخنه کرد عجوز
مانده آن خاک رخنه رخنه هنوز.
|| کنگره دار. دندانه دار :
ز عین فعل براق مواکبت دل قاف
هزار بار شده رخنه رخنه چون سر سین .
تن نای شد رخنه رخنه ز غم
که دیگر نخواهد برآمدش دم .
فردوسی .
زآن زمینها که رخنه کرد عجوز
مانده آن خاک رخنه رخنه هنوز.
نظامی .
|| کنگره دار. دندانه دار :
ز عین فعل براق مواکبت دل قاف
هزار بار شده رخنه رخنه چون سر سین .
سلمان ساوجی .
