ردغة
لغت‌نامه دهخدا
ردغة. [ رَ غ َ ] (ع اِ) رَدَغة. آب و گِل تنک . (ناظم الاطباء) (منتهی الارب ) (آنندراج ). گِل تنک .ج ، رَدغ ، رِداغ . (مهذب الاسماء) (از اقرب الموارد). || گلزار سخت . ج ، رَدَغ ، رَدْغ . جج ، رِداغ . (ناظم الاطباء) (منتهی الارب ) (آنندراج ) (از اقرب الموارد). || زردابه ٔ دوزخیان . (آنندراج ).
- ردغةالخبال ؛ زردابه ٔ دوزخیان است . حدیث : من قال فی مؤمن ما لیس فیه وقفه اﷲ فی ردغةالخبال ، حتی یخرج مما قال . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). ج ، رَدَغ ، رَدَغات . (المنجد). عصاره ٔ اهل آتش . (از اقرب الموارد).
- ردغةالخبال ؛ زردابه ٔ دوزخیان است . حدیث : من قال فی مؤمن ما لیس فیه وقفه اﷲ فی ردغةالخبال ، حتی یخرج مما قال . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). ج ، رَدَغ ، رَدَغات . (المنجد). عصاره ٔ اهل آتش . (از اقرب الموارد).
