رسن تافتن
لغت‌نامه دهخدا
رسن تافتن . [ رَ س َ ت َ ] (مص مرکب ) رسن تابیدن . ریسمان تافتن . (از آنندراج ). تعویه . (منتهی الارب ). عیل . (تاج المصادر بیهقی ). مَسْد. (دهار) (منتهی الارب ):
ز گور تا لب دوزخ بتافتم رسنی
زبهر بستن بار گناه بسیارم .
|| کنایه از فکر بر اصل کردن برای هلاک یا تخریب کسی . (آنندراج ) :
خصمت آمد به ته دار ز رفعت طلبی
پدر چرخ برایش چه نکو تافت رسن .
اترار؛ سخت تافتن رسن را. عَبْل ؛ رسن را تافتن . (منتهی الارب ). مَسْد؛ رسن نیک بتافتن . (دهار).
ز گور تا لب دوزخ بتافتم رسنی
زبهر بستن بار گناه بسیارم .
سوزنی .
|| کنایه از فکر بر اصل کردن برای هلاک یا تخریب کسی . (آنندراج ) :
خصمت آمد به ته دار ز رفعت طلبی
پدر چرخ برایش چه نکو تافت رسن .
ظهوری ترشیزی (از آنندراج ).
اترار؛ سخت تافتن رسن را. عَبْل ؛ رسن را تافتن . (منتهی الارب ). مَسْد؛ رسن نیک بتافتن . (دهار).
