رشیین
لغت‌نامه دهخدا
رشیین . [ ] (اِخ ) پیروان طریقی که پندارند جز ظلمت هیچ نبوده و در میان ظلمت آب ، ودر میان آب باد، و در باد رحم ، و در رحم مشیمه ، و در مشیمه بیضه ، و در بیضه آب زنده و در آب زنده پسر بزرگ زندگان ، و این پسر بسوی بلندی رفته ، زمین و آسمانها و اشیاء زمینی و خدایان را خلقت کرده بازگشت ، گویند پدرش هیچ خبر نداشت . (از الفهرست ابن الندیم ).
