رضایی
لغت‌نامه دهخدا
رضایی . [ رِ ] (اِخ ) یا رضایی کاشانی . از شعرای قرن دهم هجری ایران بوده است و به عمل کتابت امرار معیشت می نموده و در سال 980 هَ . ق . به امر عبداﷲخان اوزبک در خراسان مقتول شده است . از اشعار اوست :
سینه ام شد چاک چاک از بس که امشب دل تپید
وعده ٔ وصل تو کم از زخم شمشیری نبود.
و رجوع به صبح گلشن و فرهنگ سخنوران و قاموس الاعلام ترکی و مجمعالخواص ص 130 و آتشکده ٔ آذر چ شهیدی ص 248 شود.
سینه ام شد چاک چاک از بس که امشب دل تپید
وعده ٔ وصل تو کم از زخم شمشیری نبود.
(از ریحانة الادب ج 2).
و رجوع به صبح گلشن و فرهنگ سخنوران و قاموس الاعلام ترکی و مجمعالخواص ص 130 و آتشکده ٔ آذر چ شهیدی ص 248 شود.
