رعیه
لغت‌نامه دهخدا
رعیه . [ رَ عی ی َ ] (ع اِ) رَعیَت . رَعیَة :
امیری بر سر ارباب حکمت
ترا ارباب حکمت چون رعیه
تو آن معطی مکرم کز تو هرگز
نباشد کف رادت بی عطیه .
رجوع به رَعیَت شود.
امیری بر سر ارباب حکمت
ترا ارباب حکمت چون رعیه
تو آن معطی مکرم کز تو هرگز
نباشد کف رادت بی عطیه .
سوزنی .
رجوع به رَعیَت شود.
