رغن
لغتنامه دهخدا
رغن . [ رَ ] (ع مص ) گوش دادن به کسی و قبول کردن آن را.(ناظم الاطباء). گوش دادن و قبول کردن سخن . (منتهی الارب ). || خوردن و نوشیدن در ناز و نعمت . || طمع کردن در چیزی ، گویند: رغن الی الصلح ؛ یعنی میل کرد بدان . (ناظم الاطباء) (منتهی الارب ).
