رفیقی تبریزی

رفیقی تبریزی . [ رَ قی ِ ت َ ] (اِخ ) از گویندگان قرن دهم هجری قمری بود در تبریز به مطربی اوقات صرف می کرد و در آن کار نقشها و صورتها تصنیف کرده بود. بیت زیر ازوست :
عمری است که من عاشق رخسار بتانم
سودازده ٔ زلف بتان از دل و جانم .
(از دانشمندان آذربایجان ص 160 از تحفه ٔ سامی ). رجوع به فرهنگ سخنوران شود.