رقی

رقی . [رَق ْی ْ ] (ع مص ) دردمیدن بر کسی افسون خود را. (منتهی الارب ) (از آنندراج ) (از اقرب الموارد). رُقی ّ. رُقیَة. (منتهی الارب ) (اقرب الموارد). رجوع به رقیه و رقی شود. || برآمدن برچیزی . (منتهی الارب ).رقی فیه و رقی الیه رُقیا و رُقیاً. (از اقرب الموارد). ببالا برشدن . (از ترجمان جرجانی چ دبیرسیاقی ص 53) (دهار). ببالا برفتن . (المصادر زوزنی ). || برآمدن بر نردبان ؛ رقی فی السلم . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء) (آنندراج ). || ارق علی ظلعک ؛ ای امش و اصعد بقدر ماتطیق ولاتحمل علی نفسک ما لاتطیقه . (ناظم الاطباء) (منتهی الارب ) (از اقرب الموارد).