ره بردن
لغت‌نامه دهخدا
ره بردن . [ رَه ْ ب ُ دَ ] (مص مرکب ) راهی شدن . عازم شدن . رفتن . (یادداشت مؤلف ) :
من ره نمی برم مگر آنجا که کوی دوست
من سر نمی نهم مگرآنجا که پای یار.
|| راه پیدا کردن . (فرهنگ فارسی معین ) :
اندر بیابانهای سخت ره برده ای بی راهبر
وین از توکل باشد ای شاه زمانه وز یقین .
رهی نمی برم و چاره ای نمی یابم
بجز محبت مردان مستقیم احوال .
- ره بردن به کسی یا جایی ؛ بدو یا بدانجا دسترسی یافتن . بدان پی بردن . بدان راهنمایی شدن :
چراغی است در پیش چشم خرد
که دل ره به نورش به یزدان برد.
- || راهنمایی کردن بدان سوی :
گرت رای باشد به حکم کرم
به جایی که می دانمت ره برم .
رجوع به راه بردن در همه ٔ معانی شود.
من ره نمی برم مگر آنجا که کوی دوست
من سر نمی نهم مگرآنجا که پای یار.
سعدی .
|| راه پیدا کردن . (فرهنگ فارسی معین ) :
اندر بیابانهای سخت ره برده ای بی راهبر
وین از توکل باشد ای شاه زمانه وز یقین .
فرخی .
رهی نمی برم و چاره ای نمی یابم
بجز محبت مردان مستقیم احوال .
سعدی .
- ره بردن به کسی یا جایی ؛ بدو یا بدانجا دسترسی یافتن . بدان پی بردن . بدان راهنمایی شدن :
چراغی است در پیش چشم خرد
که دل ره به نورش به یزدان برد.
اسدی .
- || راهنمایی کردن بدان سوی :
گرت رای باشد به حکم کرم
به جایی که می دانمت ره برم .
سعدی (بوستان ).
رجوع به راه بردن در همه ٔ معانی شود.
