ره توشه
لغت‌نامه دهخدا
ره توشه . [ رَه ْ ش َ / ش ِ ] (اِ مرکب ) توشه و آزوقه ٔ راه مسافر. (ناظم الاطباء). زاد مسافر :
ره آورد عدم ره توشه ٔ خاک
سرشت صافی آمد گوهر پاک .
سرشک و آه را ره توشه بسته
ز مروارید بر گل خوشه بسته .
برداشت بدو که خوردم این است
ره توشه و ره نوردم این است .
نهادم عقل را ره توشه از می
ز شهر هستی اش کردم روانه .
رجوع به راه توشه شود.
ره آورد عدم ره توشه ٔ خاک
سرشت صافی آمد گوهر پاک .
نظامی .
سرشک و آه را ره توشه بسته
ز مروارید بر گل خوشه بسته .
نظامی .
برداشت بدو که خوردم این است
ره توشه و ره نوردم این است .
نظامی .
نهادم عقل را ره توشه از می
ز شهر هستی اش کردم روانه .
حافظ.
رجوع به راه توشه شود.
