ره سپردن
لغتنامه دهخدا
ره سپردن . [ رَه ْ س ِ پ َ / پ ُ دَ ] (مص مرکب ) راه سپردن . درنوشتن راه . درنوردیدن راه . کنایه از رفتن . (یادداشت مؤلف ) :
فتنه ره تقدیر وقضا هرگز نسپرد
تا فکرت او پایه ٔ تقدیر و قضا شد.
رجوع به راه سپردن شود.
فتنه ره تقدیر وقضا هرگز نسپرد
تا فکرت او پایه ٔ تقدیر و قضا شد.
مسعودسعد.
رجوع به راه سپردن شود.