ره شناس
لغت‌نامه دهخدا
ره شناس . [ رَه ْ ش ِ ] (نف مرکب ) راه شناس . شناسنده ٔ راه . آشنا به راه . بلد. (از یاداشت مؤلف ) :
در آبی چنان کشتی آسان نرفت
و گر رفت بی ره شناسان نرفت .
دگرگونه در دفتر آرد دبیر
ز ره نامه ٔ رهشناسان پیر.
|| شناسنده ٔ حق . شناسنده ٔ راه حقیقت . اهل معرفت . (از یادداشت مؤلف ) :
نکردی خدای جهان را سپاس
نبودی به دین پروری ره شناس .
ولیک از دگر ره شناسان هند
شنیدم هم از فیلسوفان هند.
همی جستم از خسرو ره شناس
که نیکیش را چون گزارم سپاس .
به دانش چنین می نماید قیاس
دگر رهبری هست بر ره شناس .
رجوع به راه شناس شود.
در آبی چنان کشتی آسان نرفت
و گر رفت بی ره شناسان نرفت .
نظامی .
دگرگونه در دفتر آرد دبیر
ز ره نامه ٔ رهشناسان پیر.
نظامی .
|| شناسنده ٔ حق . شناسنده ٔ راه حقیقت . اهل معرفت . (از یادداشت مؤلف ) :
نکردی خدای جهان را سپاس
نبودی به دین پروری ره شناس .
دقیقی .
ولیک از دگر ره شناسان هند
شنیدم هم از فیلسوفان هند.
اسدی .
همی جستم از خسرو ره شناس
که نیکیش را چون گزارم سپاس .
اسدی .
به دانش چنین می نماید قیاس
دگر رهبری هست بر ره شناس .
نظامی .
رجوع به راه شناس شود.
