روان گفتار

روان گفتار. [ رَ گ ُ ] (ص مرکب ) آنکه سخنش فصیح و سلس باشد. آنکه سخنان منسجم و شیوا تواند گفت ، و در بیت ذیل بمعنی سخن گوینده و ناطق است :
بگویی حال و بازآری جوابم
که خاموش روان گفتاری ای باد.

خاقانی .