روشندلی

روشندلی . [ رَ / رُو ش َ دِ ] (حامص مرکب ) صفت روشندل . روشن ضمیری . دانایی . آگاهی . (فرهنگ فارسی معین ) :
سکندر که خورشید آفاق بود
به روشندلی در جهان طاق بود.

نظامی .

بخوبی شد این یک چوبدر منیر
چو شمس آن ز روشندلی بی نظیر.

نظامی .

همتش از غایت روشندلی
آمده در منزل بی منزلی .

نظامی .

و رجوع به روشندل شود.