روشن چراغ
لغت‌نامه دهخدا
روشن چراغ . [ رَ / رُو ش َ چ َ / چ ِ ] (اِ مرکب ) کنایه از خورشید :
چو سروسهی کژ بگردد بباغ
بروبر شود تیره روشن چراغ .
چو برزد سر از کوه روشن چراغ
ببردند بالای زرین جناغ .
|| (اِ مرکب ) نام نواییست از موسیقی . (برهان قاطع) (انجمن آرا) (آنندراج ) :
مطربان ساعت بساعت بر نوای زیر و بم
گاه سروستان زنند امروز و گاهی اشکنه
نوبتی پالیزبان و نوبتی سروسهی
نوبتی روشن چراغ و نوبتی گاویزنه .
|| چراغ روشن :
چو خورشید برزد سر از پشت زاغ
زمین شد بکردار روشن چراغ .
سراسر همه کاخ و ایوان و باغ
همی تافت هرسو چو روشن چراغ .
|| (ص مرکب ) آنکه چراغش روشن است .
چو سروسهی کژ بگردد بباغ
بروبر شود تیره روشن چراغ .
فردوسی .
چو برزد سر از کوه روشن چراغ
ببردند بالای زرین جناغ .
فردوسی .
|| (اِ مرکب ) نام نواییست از موسیقی . (برهان قاطع) (انجمن آرا) (آنندراج ) :
مطربان ساعت بساعت بر نوای زیر و بم
گاه سروستان زنند امروز و گاهی اشکنه
نوبتی پالیزبان و نوبتی سروسهی
نوبتی روشن چراغ و نوبتی گاویزنه .
منوچهری .
|| چراغ روشن :
چو خورشید برزد سر از پشت زاغ
زمین شد بکردار روشن چراغ .
فردوسی .
سراسر همه کاخ و ایوان و باغ
همی تافت هرسو چو روشن چراغ .
فردوسی .
|| (ص مرکب ) آنکه چراغش روشن است .
