رو رفتن
لغتنامه دهخدا
رو رفتن . [ رَ ت َ ] (مص مرکب ) در تداول عامه ، افتادن اسب و استر و جز آن به سینه بر زمین . افتادن اسب و سایر ستور و این عیبی است . قسمی سقوط اسب و استر. قسمی سکندری خوردن اسب و استر. افتادن اسب از سوی مقابل بر زانو. (یادداشت مؤلف ).
