رک

رک . [ رَک ک ] (ع مص ) جزوی را بر جزو آن چیز افکندن : رککت الشی ٔ بعضه علی بعض ؛ ای طرحته . (منتهی الارب ) (از ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). چیزی بر چیزی افکندن . (تاج المصادر بیهقی ). جزوی را بر جزو آن چیز افکندن . (آنندراج ). چیزی افکندن . (دهار). || دست خود را بردنبه و پهلوی گوسپند نهادن تا فربهی و لاغری آن معلوم شود. مجیدن . برمجیدن . پرماسیدن . (از یادداشت مؤلف ): رک الشاة؛ و کذا رک الشی ٔ بیده ؛ اذا غمزه لیعرف حجمه . (منتهی الارب ). دست خود بر دنبه و پهلوی گوسپند نهادن تا فربهی و لاغری آن معلوم شود. (آنندراج ). دست بر چیزی زدن برای دانستن حجم آن . (از اقرب الموارد). || نیک آرامیدن با زن . (از آنندراج ) (از ناظم الاطباء) (از منتهی الارب ). || دست را با گردن به هم غل کردن . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء). دست به غل با گردن بستن . (تاج المصادر بیهقی ). || گناه بر گردن کسی لازم کردن ؛ رک الذنب علی عنقه . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). گناه در گردن کسی کردن . (تاج المصادر بیهقی ). گناه را برگردن کسی لازم کردن . (آنندراج ). گناه در گردن کردن . (دهار). || ضعیف شدن . (غیاث اللغات ). ضعیف و رقیق شدن ازآن است : «اقطعه من حیث رک ». (از اقرب الموارد). || کم شدن علم و عقل کسی . ضعیف و ناقص شدن رای و عقل کسی : رک عقله و رأیه . (از اقرب الموارد).