ریب
لغت‌نامه دهخدا
ریب . [ ی َ ] (ع اِ) ج ِ ریبَة. (اقرب الموارد) (ناظم الاطباء). || مأخوذ از تازی به صورت مفرد :
ای فلک قدر یقین دان که بر مدحت تو
نیست در شاعری من نه ریا و نه ریب .
- بی ریب ؛ بدون شک :
دجال چیست عالم و شب چشم کور اوست
وین روز چشم روشن اویست بی ریب .
رجوع به ریبة و رَیب شود.
ای فلک قدر یقین دان که بر مدحت تو
نیست در شاعری من نه ریا و نه ریب .
سنایی .
- بی ریب ؛ بدون شک :
دجال چیست عالم و شب چشم کور اوست
وین روز چشم روشن اویست بی ریب .
ناصرخسرو.
رجوع به ریبة و رَیب شود.
