ریچال
لغت‌نامه دهخدا
ریچال . (اِ) ریچاله . به معنی ریچار است . (ناظم الاطباء) (از برهان ) (از غیاث اللغات ). مربا. (فرهنگ جهانگیری ). مربای دوشابی . (از برهان : کامه ) :
زده گونه ریچال و ده گونه وا
گلوبندگی هریکی را سزا.
چنان آوریدیم چیزی حقیر
ز روغن ز ریچال و کشک و پنیر.
ز روغن ز ریچال و پشم و پنیر
یکی کاروان ساخت آن مرد پیر.
بتکوب ؛ ریچالی است که از مغز گوز و سیر و ماست کنند و ترش باشد. (لغت فرس اسدی ). || طعام . (شرفنامه ٔ منیری ). رجوع به ریچار و ریچاله شود.
زده گونه ریچال و ده گونه وا
گلوبندگی هریکی را سزا.
ابوشکور بلخی .
چنان آوریدیم چیزی حقیر
ز روغن ز ریچال و کشک و پنیر.
شمسی (یوسف و زلیخا).
ز روغن ز ریچال و پشم و پنیر
یکی کاروان ساخت آن مرد پیر.
شمسی (یوسف و زلیخا).
بتکوب ؛ ریچالی است که از مغز گوز و سیر و ماست کنند و ترش باشد. (لغت فرس اسدی ). || طعام . (شرفنامه ٔ منیری ). رجوع به ریچار و ریچاله شود.
