زاعطلغتنامه دهخدازاعط. [ ع ِ ] (ع ص ) آنکه گلوی کسی را بفشارد تا بمیرد. (از اقرب الموارد). || خر که آواز دهد. (از اقرب الموارد). || مرگ شتاب . (منتهی الارب ). موت شتاب . (آنندراج ) (ناظم الاطباء). موت زاعطٌ؛ ذابح ٌ سریعٌ. (اقرب الموارد).
