زبانه برزدن
لغت‌نامه دهخدا
زبانه برزدن . [ زَ ن َ ب َ زَ دَ ] (مص مرکب ) (...آفتاب ): شعله و نور افشاندن طلوع پرتو آفتاب . پدید آمدن شفق . آفتاب زدن :
چو برزد زبانه ز کوه آفتاب
سر نامداران برآمد ز خواب .
چنان افتاده بد آتش بجانش
که برمیزد زبانه از دهانش .
برمیزندز مشرق شمع فلک زبانه
ای ساقی صبوحی درده می شبانه .
رجوع به «زبانه زدن » و «زبانه کشیدن » شود.
چو برزد زبانه ز کوه آفتاب
سر نامداران برآمد ز خواب .
فردوسی .
چنان افتاده بد آتش بجانش
که برمیزد زبانه از دهانش .
نظامی .
برمیزندز مشرق شمع فلک زبانه
ای ساقی صبوحی درده می شبانه .
سعدی .
رجوع به «زبانه زدن » و «زبانه کشیدن » شود.
