زبان پر بودن
لغت‌نامه دهخدا
زبان پر بودن . [ زَ پ ُ دَ ] (مص مرکب )... از سخنی ؛ آن سخن را فراوان گفتن . || زبان پر ازگفتار تلخ بودن ؛ کنایه از خشمناک بودن :
چنین گفت چون او بیامد ببلخ
زبان و روان پر ز گفتار تلخ .
|| زبان پر از نفرین بودن ؛ کنایه از بیزار بودن از کسی :
همه دل پر از درد و دیده پرآب
زبان پر ز نفرین افراسیاب .
چنین گفت چون او بیامد ببلخ
زبان و روان پر ز گفتار تلخ .
فردوسی .
|| زبان پر از نفرین بودن ؛ کنایه از بیزار بودن از کسی :
همه دل پر از درد و دیده پرآب
زبان پر ز نفرین افراسیاب .
فردوسی .
