زبل الزرازیرلغتنامه دهخدازبل الزرازیر. [ زِ لُزْ زَ ] (ع اِ مرکب ) بهترین آن بود که از زرزوری گیرند که برنج خورده بود، قوبا و بهق و کلف را سود دهد. (اختیارات بدیعی ). رجوع به قانون ابن سینا شود.
