زبور

زبور. [ زُ ] (ع اِ) کتابها. ج ِ زِبْر، بمعنی کتاب . (از اقرب الموارد). نبشته ها. ج ِ زبر، نبشته . (منتهی الارب ). جمع زبر است بمعنی مزبور و بدین معنی است قراءة حمزه آیت : «و آتینا داود زبوراً» (قرآن 163/4) را به ضم «ز». (اقرب الموارد). جمع زبر. (دهار). ج ِ زبر. نامه ها. مفرد آن در فارسی معمول نیست . || ج ِ زَبْر باشد بمعنی مزبور، مصدری بجای اسم نهاده . میبدی در تفسیر آیت : «و اوحینا الی ابراهیم واسماعیل و اسحاق و یعقوب و الاسباط... و آتینا داود زبوراً» (قرآن 163/4) چنین آرد: حمزة، «زبوراً» بضم «ز» خواند و این را دو وجه است ، یکی آنکه جمع زَبْر باشد بمعنی مزبور، مصدری بجای اسم نهاده ، چنانکه گویند هذا ضرب الامیر؛ ای مضروبه ...، و چنانکه مکتوب را کتاب گویند... و روا باشد که آنرا جمع کنند و گرچه مصدر است زیرا که بجای اسم افتاده ، نبینی که کتاب مصدر است در اصل ، لکن چون بمعنی مکتوبست او را بر کتب جمع کنند، همچنین زبر را زبور جمع کنند، لوقوعه موقع الاسم و هو المزبور و ان کان فی الاصل مصدراً. وجه دوم آنکه احتمال دارد زبور بضم جمع زبور باشد بفتح ... (از تفسیر کشف الاسرار و عدةالابرار چ علی اصغر حکمت ج 2 ص 767). رجوع به تفسیر آلوسی و «المنار» در ذیل آیه ٔ 163 از سوره ٔ نساء شود. || (در تداول عامه ) زَبور (کتاب داود) را زُبور نیز گویند. (از محیط المحیط). || ج ِ زَبور. (مفردات راغب ). میبدی در تفسیر آیت ... «و آتینا داود زبوراً» آرد: حمزه زبور را بضم خواند و این را دو وجه است یکی آنکه جمعزَبْر باشد... وجه دوم آنکه احتمال دارد که زبور بضم جمع زبور باشد بفتح ، و این جمعی باشد زوائد از آن حذف کرده ، و برخلاف حرکت اقتصار کرده ، چنانکه گویند: کَرَوان و کِرْوان و وَرَشان و وِرْشان اَسَد و اُسْد و فرس وَرْد و خیل وُرْد... چون روا بود که اینها را چنین جمع کنند. (از تفسیر کشف الاسرار ج 2 ص 768).