زبیدی

زبیدی . [ زَ ] (اِخ ) محمدبن محمدبن خضری عیزری غزی ، ملقب به شمس الدین . فقیهی شافعی است . وی در ربیعالاَّخر 724 متولد گردید و در قاهره ازابن عدلان و احمدبن محمد عطار و محیی الدین فرزند مجدالدین زنکلونی فقه فراگرفت ، و نزد برهان حکری نیز درس خواند و در 744 به غزه بازگشت و آنجای مقر ساخت سپس به دمشق سفر کرد، در آنجا از بهاء مصری ، تقی الدین و تاج الدین سبکی و دیگران اخذ علم کرد و از بدر محمودبن علی بن هلال اجازه ٔ افتاء دریافت کرد و از محضر قطب تحتانی نیز بهره برد و تصنیفاتی چند در فنون متنوع بپرداخت و به سوءالهای فراوان پاسخ گفت و به گفته ٔ خود او، بر جمع الجوامع، شرح نگاشت و در آن کتاب مناقشات بسیار کرد و نیز تعلیقاتی بر شرح کبیر رافعی نگاشت . منظومه ای ارجوزه بعربی سرود و آنرا «قضم الضرب فی نظم کلام العرب » نام نهاد. وی در ذی حجه ٔ 808 هَ . ق . درگذشت . (از شذرات ).