زبیر
لغت‌نامه دهخدا
زبیر. [ زَ ] (ع ص ) نبشته . (منتهی الارب ). چیز نبشته شده . فعیل است بمعنی مفعول . (از تاج المصادر) (از متن اللغه ). رجوع به دزی ج 1 ص 558 و «ز بر» در این لغت نامه شود. || گوسپند تناور بزرگ دوش . || مرد سخت دارای رای استوار. (از متن اللغة). مرد شدید. (از اقرب الموارد). || مرد باکیاست ظریف . (از اقرب الموارد) (ازمتن اللغة). || (اِ) بلا. (منتهی الارب ) (آنندراج ). داهیة. (از اقرب الموارد) (از متن اللغة). داهیه ، و به همین معنی است زوبر. فراء شعر زیر را ازعبداﷲبن همام سلولی در این معنی آورده :
و قد جرب الناس آل الزبیر
فلاقوا من آل الزبیر الزبیرا.
|| گل سیاه وبدبو. (منتهی الارب ) (آنندراج ). صاغانی آرد که زبیر بمعنی گل و لای آمده . (از تاج العروس ) (از متن اللغة). گل و لای است . عبداﷲبن همام در بیتی زبیر را بمعنی کدورت بکار برده و آن متخذاست از زبیر بمعنی گل و لای . (از جمهره ٔ ابن درید ج 1 ص 250). || گوش . (منتهی الارب ) (آنندراج )(دستور اللغة) (بحر الجواهر).
و قد جرب الناس آل الزبیر
فلاقوا من آل الزبیر الزبیرا.
(از تاج العروس ).
|| گل سیاه وبدبو. (منتهی الارب ) (آنندراج ). صاغانی آرد که زبیر بمعنی گل و لای آمده . (از تاج العروس ) (از متن اللغة). گل و لای است . عبداﷲبن همام در بیتی زبیر را بمعنی کدورت بکار برده و آن متخذاست از زبیر بمعنی گل و لای . (از جمهره ٔ ابن درید ج 1 ص 250). || گوش . (منتهی الارب ) (آنندراج )(دستور اللغة) (بحر الجواهر).
